Karate

Over Karate

Karate is een vechtkunst, die is ontstaan op de Ryukyu-eilanden, waaronder het eiland Okinawa, Japan. Het is ontstaan uit de samenvoeging van het Chinese Kempo (ook wel Kenpo) en de inheemse vechtkunsten van Okinawa, die te (手, letterlijk “hand”) werden genoemd

Bij karate ligt de nadruk vooral op het gebruik van stoot-, trap- en afweertechnieken (te-waza, geri-waza en uke-waza). In het curriculum van sommige karatestijlen komen ook worpen, klemmen, verwurgingen en worsteltechnieken voor Een beoefenaar van het karate wordt een karateka genoemd. Karate is vanaf 2020 een olympische sport.

Karate is een sport die heel veel mensen aanspreekt; jong én oud, jongens en meisjes. Je ontwikkelt een goede conditie, snelheid en lenigheid. En daarbij voel je je ook sterker en krijg je meer zelfvertrouwen.

Samenwerken is ook erg belangrijk in onze trainingen en dat zien we ook als een belangrijke meerwaarde van onze sport. Om goed te kunnen worden heb je elkaar echt nodig!

Beginnen met karate kan op elk moment, omdat iedereen zich in zijn eigen tempo ontwikkeld. Ervaring is niet vereist.

Geschiedenis

Aan het begin van de 20e eeuw werd karate van Okinawa naar het vasteland van Japan gebracht. De Ryukyu-eilanden, waarvan Okinawa het hoofdeiland is, waren inmiddels geannexeerd door Japan, waardoor de culturele uitwisseling tussen de twee gebieden werd versterkt. In 1922 nodigde het Japanse ministerie van onderwijs Gichin Funakoshi uit om in Tokyo een karatedemonstratie te geven. In 1924 werd op de Keio-universiteit de eerste karateschool van Japan opgericht en binnen een periode van acht jaar sloten ook de overige universiteiten zich aan.Deze periode kenmerkte zich door een militarisering van de Japanse maatschappij wat aanleiding gaf om de naam van karate te veranderen. De karakters 唐手 (“Chinese hand” of “Tang hand”) werden gewijzigd naar 空手 (“lege hand”), en hebben dezelfde uitspraak. De naamsverandering van karate had de bedoeling de Chinese kenmerken te vervangen door Japanse.

Okinawa

Karate ontstond als een inheemse verdedigings kunst van de Ryukyu-eilanden, genaamd te. Na het ontstaan van handelsrelaties met China tijdens de Ming dynastie in 1372 werden er Chinese Shaolin Kempo stijlen naar Okinawa gebracht door Chinese bezoekers en immigranten. Door het verbod op wapens dat door koning Shoo’ Hashi werd uitgeroepen in 1609 steeg de populariteit van deze ongewapende vechttechnieken.

Hoewel er reeds enkele scholen van te waren op Okinawa, hielden de meeste beoefenaren er hun eigen methoden en gebruiken op na. Enkele van deze vroege stijlen kunnen worden gecategorizeerd als Shuri-te, Naha-te, en Tomari-te, genaamd naar de drie steden waar zij van stammen.Elk gebied en zijn karateka’s had specifieke kata, technieken en principes die hen onderscheidden van andere te vormen.

Leden van de hogere klasse van de Okinawanese samenleving werden regelmatig naar China gestuurd om diverse politieke en praktische disciplines te leren. Het integreren van Chinese ongewapende vechtkunsten werd gestimuleerd nadat het gebruik van wapens op Okinawa door de koning werd verboden. De oudste karate kata tonen nog sterke overeenkomsten met die van de Chinese vechtkunsten uit de Fujian regio.Daarnaast hadden diverse andere vechtkunsten uit Zuidoost-Azië invloed op nieuwe stijlvormen. Mogelijk vindt werktuig zoals de sai, tonfa en nunchaku hun oorsprong in deze gebieden en werden zij later op Okinawa als wapens gebruikt.

Ankō Itosu
Grootvader van het moderne karate

Kanga Sakugawa (1782–1838) studeerde Kempo en bo in China. In 1806 keerde hij terug naar Okinawa en begon hij in de stad Shuri met lesgeven in zijn vechtkunst, genaamd “Tudi Sakugawa”, wat “China Hand Sakugawa” betekende. Rond 1820 begon Sakugawa’s meest prominente student, Sokon Matsumura (1809-1899) het het lesgeven in een synthese van de te stijlen van steden Shuri en Tomari, en Chinese Shaolin Kempo. De stijl van Matsumura werd later bekend als Shōrin-ryū.

Matsumura bracht al zijn kennis over naar Itosu Ankō (1831–1915) en enkele anderen. Itosu ontwikkelde de ping’an kata (“heian” of “pinan” in Japans) welke vereenvoudigde kata zijn voor beginnende studenten. In 1901 droeg Itosu bij aan het introduceren van karate op de openbare scholen van Okinawa. De ping’an kata werden aan basischoolleerlingen onderwezen en zijn tegenwoordig nog steeds te vinden aan de basis van bijna elke karate stijl. Zijn studenten werden de grote meesters van het huidige karate, waaronder Gichin Funakoshi, Kenwa Mabuni, en Choki Motobu. Itosu wordt gezien als de “Grootvader van het moderne karate”

In de stad Naha van Okinawa ontstonden karatestijlen bekend onder de naam Naha-te^[10]. Bekende leraren hier waren onder meer Seisho Aragaki, Kanryo Higaonna, Chojun Miyagi, Norisato Nakaima en Kanbun Uechi. Hiervan werd Chojun Miyagi de grondlegger van het Goju-ryu karate. Deze vechtstijl werd later door de Japanner Gogen Yamaguchi naar Japan gebracht. Norisato Nakaima werd de grondlegger van het Ryuei-ryu karate en Kanbun Uechi werd grondlegger van het Uechi-ryu karate.

In de stad Tomari van Okinawa ontstonden karatestijlen bekend onder de naam Tomari-te^[11]. Bekende leraren hier waren onder meer Kosaku Matsumora en Kokan Oyadomari. Ook de latere karateleraar Choki Motobu kan tot de Tomari-te groep gerekend worden, hoewel hij zelf van meerdere leraren les heeft gehad.

Japan

Gichin Funakoshi, grondlegger van Shotokan karate, wordt gezien als de verantwoordelijke voor het introduceren en populair maken van karate op de hoofdeilanden van Japan. In die periode was Japan in Oorlog met China en Funakoshi wist dat de “Chinese hand” technieken niet geaccepteerd zouden worden door de Japanse bevolking. De naam werd daarom veranderd in “lege hand”. De toevoeging “dō” impliceert dat karatedō een pad is naar zelfkennis en meer behelst dan louter technische aspecten van vechten. Ook in andere Japanse vechtkunsten werd er aan het begin van de 20e eeuw een nadruk geplaatst op het dō aspect en minder op jutsu; aikijutsu werd aikido, jujutsu werd judo en kenjutsu werd kendo.

Gichin Funakoshi
Grondlegger van Shotokan Karate

Meester Funakoshi werd de pionier van het moderne karate en hij zou de rest van zijn leven wijden aan het populariseren ervan. Ondanks het feit dat iedereen zijn stijl ‘Shotokan’ begon te noemen drukte Funakoshi iedereen op het hart dat die naam door zijn leerlingen aan het Karate was gegeven en niet door hemzelf. Funakoshi was in principe tegen stijlnamen zoals we in zijn boek Karate Nyumon kunnen lezen. Voor Funakoshi was alle Karate gewoon Karate, niets meer en niets minder.

In zijn voetsporen kwamen er nog andere karatemeesters van Okinawa naar Japan, zoals Kenwa Mabuni, Chojun Miyagi, Choki Motobu, Kanken Toyama en Kanbun Uechi. Al deze leraren zorgden voor een snelle verspreiding van karate in Japan en er werden al snel veel karatescholen opgericht. Daaropvolgend werden er toernooireglementen opgesteld om van karate een competitiesport te maken. In Japan ontstonden er ook nieuwe stijlen van karate, onder meer Wado-ryu, Kyokushinkai en Shindo Jinen-ryu.

Tijdens de Japanse bezetting van Korea werd het de Koreanen verboden om eigen cultuur te beoefenen. Koreanen mochten echter wel Kendo, Judo en Karate beoefenen. Ondanks het feit dat de Koreanen wisten dat hun voorouders ooit eigen krijgskunsten beoefend hadden onder de namen Subak en Taekgyeon wist niemand hoe deze eruit moesten hebben gezien. Het boek de Muyedobotongji was hun enige stille getuige, maar van plaatjes kon niemand leren. Met behulp van het Okinawaanse Karate konden de Koreanen beginnen aan een reconstructie die vandaag de dag bekendstaat als Taekwondo. Karate bleef echter ook populair in Zuid-Korea, waar uit karate tevens eigen vechtsporten ontstonden zoals Kong Soo Do en Tang Soo Do.

Kenmerken

Karate behoort tot de harde vechtkunsten, maar het bevat meer dan alleen de fysieke toepassing van agressie. Hoewel er wedstrijden worden gehouden, gaat het bij karate niet om het winnen of verliezen, maar om de verbetering van het karakter van de beoefenaar. Karate mag uitsluitend voor zelfverdediging gebruikt worden en zoals een gezegde luidt: “Karate Ni Sente Nashi”, ofwel “In karate is er geen eerste aanval”. Over de betekenis hiervan bestaat echter geen eenduidigheid: veelal wordt dit gezegde eenvoudig opgevat als een gedragsregel van niet aanvallen, doch op een dieper niveau luidt een uitleg dat een geoefende op een aanval van een tegenstander kan anticiperen. Ander beroemde gezegden luiden: Een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht en Zeven keer vallen, acht keer opstaan.

Toepassing van karate-technieken kan vooral bij een niet geoefende tegenstander ernstig lichamelijk en zelfs dodelijk letsel veroorzaken. Bij de beoefening van karate als wedstrijdsport is een belangrijke bedoeling dat men de tegenstander niet raakt met een techniek die hem ernstig letsel toebrengt.

Een karatetraining wordt gewoonlijk onderverdeeld in verschillende onderdelen. De vaste onderdelen zijn:

• kihon (basistechnieken)
• kata (een set technieken, die een gevecht tegen denkbeeldige tegenstanders uitbeeld)
• kumite (oefengevecht)

Bij sommige karatestijlen zijn er ook nog andere trainingsonderdelen zoals:

• kobudo (wapentraining)
• makiwara-training (stootpaal- of stootzaktraining)
• hojo undo (conditionering en gewichtstraining)
• tameshiwara (breektechnieken)
• kiko (energetische oefeningen).

Bij het karate maakt men gebruik van een bandensysteem van verschillende kleuren, om leerlingen van verschillende graad te kunnen onderscheiden. Deze banden worden Obi genoemd. De lagere kleurbanden noemt men in het karate de kyu-graden. De zwarte band rekent men tot de dan-graden. Nadat een leerling de zwarte band heeft behaald, kan de graad enkel omhoog gaan via de dan-graad.

Stijlen

Bij karate onderscheidt men verschillende stijlen. Onderscheidend voor de diverse stijlen zijn de diverse kata, een min of meer eigen filosofie en eigen wedstrijdreglementen. De Federation of All Japan Karatedo Organization erkent vier zogenoemde traditionele stijlen (de Yondai Ryuha). Dit zijn:

• Goju-ryu
• Shotokan
• Shito-ryu
• Wado-ryu

Daarnaast bestaan nog vele andere stijlen, zoals:

• Genseiryu
• Isshin-ryu
• Kissaki-kai
• Kyokushinkai (full contact)
• Shindo Jinen-ryu